ඉදිරියේදී කුමන ආණ්ඩුවක් බලයට පත් වුවත් ඔවුන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මඟහැර කටයුතු කරන්න බැහැ. නමුත් ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී බලවේග මිලිටරි පාලනයක අවශ්‍යතාව මතු කරමින් තිබෙනවා. එවැනි තත්ත්වයක් යටතේ ලැබී තිබෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයට කුමක් සිදු වේවිද?
අප්‍රේල් මාසයේ සිදු වූ ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාරයෙන් පස්සේ සමාජය තුළ විශේෂ තත්ත්වයක් හා එක්තරා ආකාරයක මනෝභාවයක් ඇති වී තිබෙනවා. ඒකට යම් සාධාරණ හේතුවක් තිබෙනවා. ඒ තමයි මෙය එල්.ටී.ටී.ඊ ය පැවති කාලයේවත් සිදු නොවූ ආකාරයේ විශාල පරිමාණයේ ප්‍රහාරයක් වීම. බොහෝ දෙනා දැන් මොන දේ කිව්වත් මුස්ලිම් අන්තවාදය ගැන කලින් දැනගෙන හිටියා. නුමුත් එය ඉතාම සුළුපරිමාණව පටන් අරගෙන; එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් මරලා; පොඩි බෝම්බයක් එහෙම පුපුරවල පටන් අරන්; පස්සේ වර්ධනය වෙයි කියලා හිතුවා මිසක් මේ ආකාරයට විශාල විදියට මුලින් පටන් ගනියි කියන අදහස කාටවත් තිබුණෙ නැහැ. මේ සිදු වීමත් එක්ක සමාජය වියවුල්සහගත ප්‍රකම්පනයකට පත් වී තිබෙනවා. මේ නිසා සමාජය තුළ නිස්කලංකව නිදහස්ව ජීවත් වීමේ හැකියාව තුරන් වී තිබෙනවා. මේ සිදු වීම නිසා ඉදිරි වසර පහ කොහොමද මේ රට කළමනාකරණය කරන්නේ කියන දේ පිළිබඳව සබුද්ධික තීරණයක් ගැනීමේ හැකියාව දුර්වල කර තිබෙනවා. ඒ වෙනුවට සහරාන්ගේ මේ ප්‍රහාරයත් සමඟ ජාතික ආරක්ෂාව කියන කාරණය කරළියට පැමිණ තිබෙනවා. නමුත් මේ සඳහා තාර්කික ප්‍රවේශයක් යෝජනා කරනු වෙනුවට ආවේග බහුල සටන් පාඨ ඉදිරියට ඇවිත් තිබෙනවා. ඉන් එක අදහසක් තමයි ‘බුද්ධි අංශ අඩපණ වෙලා, ඒ නිසයි මේ ප්‍රහාරය සිදු වුණේ‘ කියන මතය. නමුත් සිදු වුණේ එහෙම එකක් නෙමෙයි. මොකද සහරාන් සම්බන්ධයෙන් බුද්ධි අංශ තොරතුරු ඉතාම නිවැරදි ලෙස ලැබී තිබුණා. ඒ සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියා කළ ආකාරයේ ගැටලුවක් තමයි තිබුණේ. එතකොට බුද්ධි අංශය දුර්වලයි කියලා ගොඩනඟන මතය පදනම් විරහිතයි. ඒක ව්‍යාජ මතයක්. නමුත් එ් පිළිබඳව හිතීමේ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.
දෙවෙනි කාරණය තමයි මේ එක රජයක් කියලා හිතලා ඒකට චෝදනා නැඟීම. ලංකාවේ තියෙන්නෙ තනි විධායකයක් නොවෙයි. ඇමෙරිකාව වගේ රටවල ජනාධිපති ආණ්ඩුක්‍රමයක් පවතින්නෙ. එනම් ජනාධිපති පමණයි විධායකය බවට පත් වෙන්නෙ. පාර්ලිමේන්තුව නැති නම් කැබිනට් ආණ්ඩු ක්‍රමයක් පවත්වාගෙන යෑම අනෙක් ක්‍රමවේදයයි. නමුත් ලංකාවේ තිබෙන්නෙ මේ ක්‍රම දෙකේම මිශ්‍රණයක්. විධායකය පරිපූර්ණ වෙන්නෙ පාර්ලිමේන්තුවේ කැබිනට් මණ්ඩලය පත් වීමෙන්.
ඒ කණ්ඩායම පක්ෂ 2කින් පැවතුණොත් බල අරගලයක් නිර්මාණය වෙනවා. පසුගිය වසරේ ඔක්තෝබර් 26 ආණ්ඩුවෙ ද්විත්ව ස්වරූපය එළියට ආවා. ජනාධිපති විරුද්ධ පක්ෂයත් සමඟ එකතු වුණා. ඒ වෙලාවේ රටේ ජාතික ආරක්ෂාව භාරවෙලා තිබුණෙ ජනාධිපතිවරයාට. එහිදී ඔහු කටයුතු කළ ආකාරයෙන් මේ ද්විත්ව ස්වභාවය හොඳින් ම පැහැදිලි වුණා. මේ ක්‍රියාවලිය උදෙසා විපක්ෂයේ දායකත්වය, ජනාධිපතිට දායක විය හැකි ප්‍රමාණය වෙනත් පාර්ශ්වවලට ඇති බලතල පිළිබඳ විමර්ශනාත්මකව සොයා බැලීම වැදගත්. එසේ නැතිව ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් ආවේගාත්මක සිදුවීම්වලට යෑමෙන් ජනතාව ගැඹුරු විමසීමකට යන්නෙ නැහැ.
එල්.ටී.ටී.ඊ. ප්‍රශ්නය තිබෙන වකවානුවේ ක්‍රියාත්මක කළ ආරක්ෂක ආකෘතියම වර්තමානයේත් ක්‍රියාත්මක කළ යුතුයි කියන මතයේ ඉන්න පිරිස තමයි බලය ඉල්ලන්නෙ. එල්.ටී.ටී.ඊ. ත්‍රස්තවාදය කියන්නේ දේශීය ප්‍රශ්නයක්. මුස්ලිම් අන්තවාදය ගෝලීය ප්‍රශ්නයක්. කිසිසේත් ම ඒ ආකෘති වර්තමානයට අදාළ කරගන්න බැහැ. කළ යුත්තේ පවතින තත්ත්වයට සාපේක්ෂව ජාතික ආරක්ෂාව ගැන සිතන ආකාරය වෙනස් කිරීමයි. ඒ නිසයි වර්තමානය වෙද්දී ජාතික ආරක්ෂාව ප්‍රමුඛත්වය අරන් තියෙන්නේ. එයින් අනෙක් සියලු කාරණා යටගිහින්. එහි පළමු වෙනි ගොදුර වෙලා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයයි. මේ පිරිස තර්ක කරන්නෙ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නිසා ජාතික ආරක්ෂාව අභියෝගයට ලක් වුණා කියලා. එහෙනම් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය වගේ රටවල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරක්ෂිත කරන ගමන් ජාතික ආරක්ෂාවත් තහවුරු කරන්නේ කොහොමද? 2001 ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් පස්සේ කිසිදු ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයකට ඔවුන් මුහුණ දුන්නේ නැහැ. අවශ්‍ය වෙන්නෙ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කැප කරලා ලබාගත්ත ජාතික ආරක්ෂාව නෙවෙයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගනිමින් තහවුරු කරන ජාතික ආරක්ෂාවකුයි ඕනෑ. ජාතික ආරක්ෂාවෙන් සිදු වෙන්න ඕනේ ජනතාවගේ ජීවිත දේපළ ආරක්ෂා කිරීමයි. ත්‍රස්තවාදීන්ගෙත් ජීවිත, දේපළ ආරක්ෂා කරගැනීම කළයුතුයි. එහෙම නැතිව එය ක්‍රියාත්මක කිරීමට සිටින ආණ්ඩුව ඒ තත්ත්වයට පත් වෙනවා නම් තියෙන්නෙ විශාල ගැටලුවක්.
1956 ජයග්‍රහණයෙන් පසුව බණ්ඩාරනායක මහතා බලයට පත් වුණ විට අවුරුදු 2ක් 3ක් යද්දී මිනිස්සු ඔහුට සෙවළ බණ්ඩා කිව්වා. නමුත් අවුරුදු 30, 40 යද්දී ඔහු ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සංධිස්ථානමය ප්‍රතිසංස්කරණ‍යක් සිදු කළා කියලා ජනතාවට වැටහුණා. ඒ වගේ මේ ප්‍රජාතන්ත්‍රික වෙනස අද තේරුම් නොගත්තොත් ඉදිරි අනාගතයේදී එය යම්කිසි තක්සේරුවකට ඇගැයීමකට ලක්වෙයි කියලා කියන්න පුළුවන්.
පවතින ආර්ථික අර්බුදය තුළ ඊළඟට බලයට පත්වෙන ආණ්ඩුවකට තිබෙන අභියෝග හා ඒවා කෙරෙහි ඇති විසඳුම් පිළිබඳ සඳහන් කළොත්.
ඇත්ත වශයෙන් ම වැඩ කරනවා කියන වචනේ තේරුම මොකක්ද කියලා හරියට අර්ථකථනය කරන්න ඕනේ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා ‘වැඩ කරනවා’ කියන එකෙන් අදහස් කරන්නේ වියදම් කරන එක. සුදුසු නුසුදුසු අත්‍යවශ්‍ය අනවශ්‍ය වැඩ මොනවාද කියල අවබෝධයක් තියෙන්න ඕනේ. විශේෂයෙන් ම ප්‍රමුඛතාව ලබාදිය යුතු දේ පිළිබඳ දැනගෙන ඉන්න ඕනේ. වැඩ කරනවා කියන්නේ ඇස පිනවන දේවල් කරන එක නොවෙයි. වාහනයක් නැති මිනිස්සු අධිවේගී මාර්ග ගැන ආඩම්බර වෙනවා. නමුත් ඔවුන් ගේ ජීවිතවලට එය කිසිසේත්ම සම්බන්ධ නැහැ. ගමේ පාසලේ තිබෙන ඛේදනීය තත්ත්වය ගැනවත් ඒ පිළිබඳ ඉල්ලීමක් කරන්නවත් ඔවුන්ට අවශ්‍ය නැහැ.
ඒ වගේ ම මේ රජය හඳුන්වා දීපු ගිලන් රථ සේවය මිනිස්සුන්ට ලොකු දෙයක් නොවෙයි. ඒත් ඔවුන්ගේ ජීවිතවලට එය ගොඩක් ප්‍රයෝජනවත්. මිනිස්සු ඊට වඩා අගය කරන්නේ තේරුමක් නැති දේවල් උදාහරණයක් වශයෙන් නෙ‍ළුම් කුලුන වගේ ඇස පිනවන දේවල්. ප්‍රමුඛතා පිළිබඳ සාමාන්‍ය ජනතාවට අවබෝධයක් නැහැ. නමුත් රාජ්‍ය නායකයාට ඒ පිළිබඳව අවබෝධයක් තිබීම අත්‍යවශ්‍යයි. උදාහරණයක් වශයෙන් නගර අලංකරණය. කොළඹ නගරයේ ප්‍රධාන ප්‍රශ්නය තියෙන්නෙ කොළඹ උඩ නෙවෙයි. කොළඹ යට. මල් වවලා ලස්සන කළාට කානු පද්ධති, මලපවාහන, ජලපවාහන පද්ධති ප්‍රතිසංස්කරණය කරන්නේ නැති නම් ඒ ලස්සන වැඩක් නැහැ. වැදගත් වන්නේ ඒ දේවල්. තැනක තියෙන කුණු තව තැනකට ගෙනිහින් මල් වැව්වට අර කුණු කානුවලට එකතුවෙන කොට ඊට වඩා ප්‍රශ්නයක්. ඒවගේ දේවල්වල විපාක මීතොටමුල්ල වගේ සිදුවීම්වලදී අපි වින්දා.
මලපවාහන, කානු පද්ධති හදන්න කෝටි බිලියන ගණන් වැය කරනවා. නමුත් එයට ප්‍රමුඛත්වයක් දෙන්නේ නැහැ. ඒ වගේ ම ආදායම් උපයාගැනීමත් වැදගත් ම දෙයක්. ඇස පිනවන දේවල් කරලා ණය උගුලක හිර වීම තමයි සිදු කරන්නේ. ලස්සන දේවලින් ණය වෙනවට වඩා රට සින්න නොවී තබාගැනීම තමයි වැදගත්. පසුගිය කාලේ පුරාවටම අපි අනවශ්‍ය දේවලට ප්‍රමුඛත්වය දීලා ඒවගෙන් වන්දි ගෙවන ජාතියක්.
රටේ ආර්ථිකය ඇතුළේ ප්‍රතිලාභ නොලබන පිරිසක් ඉන්නවා. නිශ්චිත රැකියාවක් හෝ ආදායම් මාර්ගයක් නැති ඒ පිරිස වෙනුවෙන් නිශ්චිත ආර්ථික වැඩපිළිවෙළක් ක්‍රියාත්මක කරන්නෙ කොහොමද? එයට දක්වන ප්‍රමුඛතාව මොනවාද?
පළමු කාරණය ජේත්තුකාර සංවර්ධනය වෙනුවට ඵලදායි සංවර්ධනයකට යන්න ඕනේ. ආර්ථිකය තුළ නොසලකා හරින පිරිස් ආර්ථිකයකට අවශෝෂණය කරගන්න ඕනේ. ලංකාවේ තියන ප්‍රශ්නයක් රාජ්‍ය ආදායම වැඩි කරගැනීමේ දී නොසලකා හරින රටක්. ලංකාවේ සුබසාධන ක්‍රමය වැරැද්දක් කියල ගොඩක් අය හිතනවා. සුබසාධනයේ වැරැද්දක් නැහැ. ආර්ථිකයෙන් ප්‍රතිලාභ නොලබන අයට ලබාදෙන්න පුළුවන් හොඳම දේ තමයි ඔවුන්ගේ මූලික අවශ්‍යතා ඉටු කරගන්න හැකි ආර්ථික පරිසරයක් නිර්මාණය කරන එක. ඔස්ට්‍රේලියාව, නවසීලන්තය වැනි රටවල් සිදුකරන්නේ ඒක. එයින් රැකියාවක් නොකරන අය පවා ඒ සුබසාධනයේ ප්‍රතිලාභ විඳිනවා.
එහිදී රාජ්‍ය ආදායම විධිමත්ව එකතු කිරීම හා බෙදාහැරීම සමානාත්මතාවෙන් සිදු කිරීමට වගබලාගන්න ඕනේ. ලංකාවේ බදු ක්‍රමය ඇතුළෙ ඍජු බද්දක් නැහැ. භාණ්ඩ හා සේවාවලින් තමයි බදු අය කරන්නේ. සජිත් ප්‍රේමදාස මහත්තය එතුමාගේ කතාවක ප්‍රකාශ කළා නව ලිබරල් ආර්ථිකයකුත් නොවන මධ්‍ය ආර්ථිකයකුත් නොවන සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සුබසාධන ආර්ථිකයක් ඇති කිරීම පිළිබඳ . වෙළෙඳපොළ ධනය ඉපයීම හා ධනය බෙදාහැරීම සමානාත්මතාවෙන් සිදු කිරීම. ඇත්තවශයෙන්ම ලංකාවට අවශ්‍ය වන්නේ එය තමයි.
අපි සෞඛ්‍යය හා අධ්‍යාපනික මට්ටමෙන් විශාල ජයග්‍රහණ ලබපු රටක්. දුප්පතුන් සම්බන්ධයෙන් වන වැඩපිළිවෙළේදී ආර්ථිකයෙන් පිටමං කරපු පිරිස නැවත ආර්ථිකයට සම්බන්ධ කරගත යුතුයි. ඊළඟ අවුරුදු 5 තුළ කළ යුත්තේ එයයි. නැති නම් හම්බන්තොට ලේන් 06 පාර ඉස්සරහ අඹ විකුණන කාන්තාව ඉස්සරත් කැඩුණු පාරක් ළඟ අඹ විකුණන එකම තමයි කළේ. ඒ නිසා එයට අවධානය යොමු කරන්න ඕනේ. නැති නම් ඔවුන් සමාජයට බරක්. ඔවුන් සමාජයට වෛර කිරීම වළක්වන්න ඕනේ.
ජනතාවට ඉදිරියට අවශ්‍ය වෙන්නේ මොන වගේ ගුණාංග තිබෙන නායකයෙක් ද?
පළමු වැනි දේ මිථ්‍යාවෙන් මිදෙන්න ඕනේ. ශක්තිමත් පාලනයක් කියන්නේ හමුදා විනයක් තියෙන මිලිටරි පාලනයක් නෙවෙයි. මනසට විවේකයක් නැති සිරගත කළ විනයක් තියෙන පාලකයෙක් මේ රටට වැඩක් නැහැ. මිලිටරි පාලනය රටේ විනය නොවෙයි. අවශ්‍ය වෙන්නේ සමාජමය විනය හා පාලනයක්. නැතිව රෙජිමේන්තුගත විනයක් නෙවෙයි.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ කාලේා විනය තිබුණ කියලා 100% ක් ම කියන්න බැහැ. ඒ කාලේ තිබුණෙ කල්ලි පාලනයක්. කල්ලි පාලනයත් මේ රටට අවශ්‍ය නැහැ. සාමාන්‍ය ජන ජීවිතය ඇතුළෙ සමානාත්මතාව තිබෙන ශිෂ්ටත්වයෙන් විනය ලබාගත් පාලනයක් තමයි අවශ්‍ය වෙන්නේ.
ටිෂානි ශෂී කුමාරි
