සන්නිවේදනයේ පියා වශයෙන් සැලකෙන විල්බර් ශ්රාම් වරක පවසා තිබුණේ රූපවාහිනියේ ආගමනය නිසා චිත්රපටය ජන සමාජයෙන් ඉවත් වී යන මාධ්යයක් බවට පත් වීම වැළැක්විය නොහැකි බවයි.
නමුත් චිත්රපටයට එවැනි නැස්පැත්තියක් තවමත් සිදු වී නැති බව පසුගිය දිනක වූ එක් සිදු වීමකින් සහ මීට පෙර සිදු වීම් කීපයකින් ඉතා පැහැදිලිවම පෙනෙන්නට තිබේ.
දකුණු ඉන්දියානු චිත්රපටයක මංගල දර්ශනය නැරඹීම සඳහා ප්රවේශ පත්ර නැති වීම නිසා කෝපයට පත් යාපනයේ තරුණයෝ පිරිසක් එම සිනමා ශාලාවට පහර දී බොහෝ අලාභ හානි සිදු කළහ.
චිත්රපටයක් නිසා උතුරේදී එවැනි බරපතළ සිද්ධියක් ඇති වූ පළමු අවස්ථාව එය නොවේ. ඊට පෙරද එවැනි සිදු වීම් ගණනාවක් උතුරු පළාතේ සිදු වී තිබේ. එසේම අනාගතයේදී ඊට වඩා බිහිසුණු සිද්ධි විය හැකි නිසා මේ එසේ සිදු වුණු අවසන් අවස්ථාවද නොවේ.
උතුරු පළාතේ ඇති භූමි ප්රමාණය සහ එහි වෙසෙන ජනතාවගේ සංඛ්යාවත් උතුරේ ඇති සිනමා ශාලා සංඛ්යාවත් ගණනය කොට දකුණ සමඟ සසඳා බලන විට උතුර ඉන්නේ ඉදිරියෙනි. නමුත් දකුණේදී කිසිම චිත්රපටයක් සඳහා එවැනි පොරකෑමක් අරගලයක් වූ අවස්ථා වාර්තා වන්නේ නැත.
උතුරේදී පමණක් එවැනි තත්ත්වයක් ඇති වීමට හේතූ ගැන තොරතුරු විමසීමට අප කතා කළේ යාපනය විශ්වවිද්යාලයේ සිංහල අධ්යයන අංශයේ ප්රධානියා මෙන්ම ජ්යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය ස්වාමිනාදන් විමල් මහතාටය.
“ලංකාවේ සිංහල ජනතාවට ආවේණික වූ සිනමා සංස්කෘතියක් නෑ. මේක තමයි මුල්ම හේතුව. ගාමිණී ෆොන්සේකා, මාලනී ෆොන්සේකා කියන නළු නිළියන් මුල් කාලෙදී රඟපානකොට එහෙම සංස්කෘතියක් ගොඩ නැඟෙමින් තිබුණා. ඒත් පසු කාලයේදී බාල වර්ගයේ චිත්රපට නිෂ්පාදනය වීමත් එක්ක ඒ සංස්කෘතිය නැති වී ගියා.
නමුත් දෙමළ ජනතාව අතරේ සිනමා සංස්කෘතිය කියන එක තියෙනවා. ඒක ගොඩ නැඟිලා තියෙන්නේ යම් යම් නළු නිළියන්ගේ ප්රතිරූප මත සහ චිත්රපට වර්ග අනුවයි.
දෙමළ චිත්රපටවල වීරයන් දෙමළ ජනතාවගේ හදවත් තුළ සිටිනවා. ඔවුන්ව අදහගෙන වගේ තමයි දෙමළ ජනතාව ඉන්නේ. දැන් මේ බිකිල් කියන චිත්රපටයේ ප්රධාන චරිතය රඟපාන විජේ දෙමළ ජනතාවගේ චිත්රපට වීරයෙක් වෙලා. ඒ ප්රධාන නිළිය වන නයන්තාරා කියන කෙනත් ඔවුන්ගේ වීරවරියක්. ඉතින් එහෙම දෙමළ ජනතාවගේ හදවත්වල ඉන්න වීරයන් දකින්න ඔවුන්ට තියන ආශාවත් එක්ක දෙමළ ජනතාව ඒ අය ඉන්න චිත්රපට කොහොම හරි බලනවා. පොරකාලා පෝලිමේ ඉඳලා ඔවුන් චිත්රපට නරඹනවා.
මේ විජේට අමතරව ධනුස් අජිත් කියන අයත් දෙමළ චිත්රපටවල වීරයන් තමයි. ඉතින් එහෙම චිත්රපටයක් එනකල් තමයි මේ අය බලාගෙන ඉන්නේ.
ලංකාවේ දෙමළ ජනතාව නරඹන චිත්රපට අතරින් විශාල ප්රමාණයක් දකුණු ඉන්දියාවේ නිෂ්පාදනය වන චිත්රපටයි. අනෙක් පළාත්වල නිෂ්පාදනය වන චිත්රපට සඳහාත් හොඳ ඉල්ලුමක් තියනවා. ඒ වගේම තමයි යාපනයේත් දෙමළ චිත්රපට නිෂ්පාදනය වෙනවා. ඒ චිත්රපට ලෝකයේ වෙනත් රටවල් කරාත් ගෙන යනවා. ඉතින් ඉන්දියාවේ චිත්රපට නළුවන් නිළියන් මේ දෙමළ ජනතාවත් එක්කම ජීවත් වෙනවා.
එහෙම වෙන්නත් හේතුවක් තිබෙනවා. මේ චිත්රපට පවුලේ සියලු දෙනාටම එකට සිට නැරඹිය හැකි චිත්රපට වීම විශේෂත්වයක්. දෙමළ සංස්කෘතියේ එන සදාචාරය සාරධර්ම කියන දේවල්වලට මේ චිත්රපටවල කතා වස්තු වලංගු නිසා දෙමළ ජනතාව ඉතාම කැමැත්තෙන් මේ චිත්රපට නරඹනවා.
දැන් සිංහල චිත්රපට සමහර සිනමා ශාලාවල දර්ශනය වෙන කොට ඒ චිත්රපටය නරඹන්න දහ දෙනෙකුවත් නැතිව යන අවස්ථා තියෙනවා. එතකොට ඒක ප්රදර්ශනය කරන්න වෙන්නේ නැහැ. ආපසු මුදල් දීලා සිනමා ශාලාව වහන තත්ත්වයකුත් දකින්න ලැබෙනවා. නමුත් දෙමළ චිත්රපටයක කවදාවත් එහෙම වෙන්නේ නෑ. දර්ශනයට අවශ්ය ප්රමාණයටත් වඩා රසිකයන් චිත්රපටය නරඹන්නට ඇවිත් ඉන්නවා.
චිත්රපට කර්මාන්තයෙන් ඉන්දියාව විශාල මුදලක් සොයා ගන්නවා. ඒක නිසා චිත්රපට නිෂ්පාදනය වන්නේත් කලින් චිත්රපටයට වඩා වෙනස් හා ඊට වඩා දියුණු තත්ත්වයකින්. මේ නිසා ඔවුන්ගේ චිත්රපට කර්මාන්තය බිඳ වැටෙන්නේ නෑ.’’
මෙවර දීපාවලී සමයත් සමඟම දකුණු ඉන්දියාවෙන් උතුරට පැමිණි දෙමළ චිත්රපටය බිකිල් චිත්රපටයයි. මේ චිත්රපටයේ මංගල දර්ශනය නැරඹීම සඳහා ප්රවේශ පත් නොලැබුණු රසිකයෝ යාපනයේ රාජා සිනමා ශාලාවට බොහෝ අලාභහානි සිදු කළහ.
රුපියල් ලක්ෂ හතරකට වඩා විශාල පාඩුවක් සිදු වූවත් සිනමා ශාලා කළමනාකාරිත්වය ඒ සම්බන්ධයෙන් පොලීසියට නොගියේය. ඒ ගැන කතා කළ යාපනයේ රාජා සිනමා ශාලාවේ දෙවනි කළමනාකරු සිවම් මහතා කියා සිටියේ ජනතාවගේ මෙතරම් ආකර්ෂණයක් මේ චිත්රපටයට ඇති වෙතැයි තමන් කලින් නොසිතූ බවයි.
“අපි නියමිත පරිදි මංගල දර්ශනයට සූදානම් වුණා. මේකට විශාල වියදමක් අපි දැරුවා. සරසන්න කටවුට් අඳින්න නළුවගේ පෝස්ටර් මුද්රණය කරන්න වගේ දේවල් ගොඩාක් තිබුණා.
මංගල දර්ශනය දවසේ කෙසෙල් ගස් සිනමා ශාලාව ඉස්සරහා හිටවලා ලස්සනට සරසලා වැඩේ පටන්ගත්තා. එතකොටම කොල්ලෝ කෙල්ලෝ ගොඩාක් ආවා. ඒ අය බිකිල් බිකිල් කිය කියා චිත්රපටයේ නම කිය කියා රතිඤ්ඤා දාන්න වුණා. හරිම විනෝදෙන් ඒ අය හිටියා.
අපේ විශේෂ ආරාධිතයනුත් ඇවිත් හිටියා. අපි ටිකට් දුන්නා. ටික වේලාවකින් ටිකට් ඉවර වුණා. අපි ෂෝ එක පටන් ගන්න බෙල් කළා. එතකොටම එළියේ උන්න විශාල පිරිසක් ඇවිත් ඒ අයටත් ටිකට් ඉල්ලුවා. ටිකට් ඉවරයි ඊළඟ එක බලන්න කිව්වා. ඒක ඇහුවේ නෑ. තරුණයෝ කලබල කළා. සිනමා ශාලාවේ දොරවල් කඩා ගෙන ඒ අය ඇතුළට යන්නයි උත්සාහ කළේ. පොලීසිය ආවා. කට්ටිය පලවා හැරියා. අපි චිත්රපටය පෙන්නුවා. ඒත් අපිට ලක්ෂ ගාණක් පාඩුයි. සිනමා ශාලාවේ දොරවල් ඔක්කොම කැඩුවා. පිට බිත්ති පෙරළුවා. තව පාඩු ගොඩයි. අපේ බොස් කිව්වා මේක විතරක් නෙමෙයි අපි ඉස්සරහටත් චිත්රපටි පෙන්වන්න ඕනේ නිසා මේක පොලීසියට කියලා වැඩිය දුර දිග ගෙනියන්න එපා කියලා. දැන් චිත්රපටය දුවනවා. සෙනඟ එනවා. කචල් නම් නෑ.”
යාපනයේ රාජා සිනමා ශාලාවේ සිදු වූ ඒ ඇබැද්දියත් සමඟම ඒ චිත්රපටයම ප්රදර්ශනය කෙරෙන වවුනියාවේ වසන්ති සිනමා ශාලාවේ කළමනාකාරිත්වය අමතර තරුණ බළඇණියක් යොදාගෙන ජනතාව පාලනය කිරීමට කටයුතු යොදා තිබිණි.
ඔවුන් අපට වසන්ති සිනමා ශාලාවේ කළමනාකාරවරයා හමු වීමට ඉඩක් නොදුන්හ. ඒ වන විට එක් දර්ශනයක් ආරම්භ වී තිබුණු නමුත් ඊළඟ දර්ශනය සඳහා ප්රවේශ පත්ර ලබාගැනීමට විශාල පිරිසක් සිටියහ. ඔවුන්ද සිටියේ ඇතුළට කඩා වැදීමේ සූදානමෙනි. එහෙත් එක් තරුණයෙකු බොහෝ වේලාවකට පසුව අපව කළමනාකාරවරයා වෙත යොමු කළේය. මම කළමනාකාරවරයා හමුවීමට සිනමා ශාලාව අසල වූ කුඩා දොරෙන් ඇතුළට යන විට බිකිල් චිත්රපටය නරඹන පිරිසේ සතුට ඉහ වහා ගොස් එකම විසිල් හඬක් සිනමා ශාලාවෙන් ඇසිණි.
කළමනාකරු එන්.රාජේන්ද්රන් මහතා කතාව ආරම්භ කළේය.
“බිකිල්” චිත්රපටය දකුණු ඉන්දියාවේ නිෂ්පාදනය කෙරුණු චිත්රපටයක්. දීපවාලී සමයේදී තමයි මේ චිත්රපටයේ මංගල දර්ශනය ආරම්භ වුණේ. අපේ සිනමා ශාලාවට ප්රශ්නයක් වුණේ නෑ. අමතර විශාල කාර්ය මණ්ඩලයක් යොදාගෙන අපි රසිකයන් පාලනය කර ගන්නවා.
ලොකුම ප්රශ්නය තමයි චිත්රපටය නැරඹීමට එන අයට ප්රමාණවත් විදිහට ප්රවේශ පත්ර අපිට ලබා දෙන්නට බැරි වෙන එක. දැන් මේ දර්ශනය වෙන්නේ දවල් එකයි තිහේ ෂෝ එකයි. හතරයි තිහට ටිකට් ගන්න තමයි ඔය එළියේ ඉන්න අය ඉන්නේ.
සාමාන්යයෙන් දීපාවලී දවස්වලට මිනිස්සු සතුටෙන් ඉන්න නිසා කොහොම හරි චිත්රපටයක් බලන්න උත්සාහ කරනවා. ඒකෙදි අලුත්ම චිත්රපටයක් බලන්න තමයි උත්සාහ කරන්නේ.
ඒ වගේම තමයි මේ චිත්රපටයේ රඟපාන ප්රධාන නළුවා විජයන්ටත් නිළිය නයන්තාරාටත් මේ අය ගොඩාක් කැමතියි. ඒක නිසා තමයි මේ වගේ ලොකු ඉල්ලුමක් “බිකිල්” චිත්රපටයට තියෙන්නේ.
මේ චිත්රපටය නිෂ්පාදනය කළ ඒජීඑස්ගෙත් අධ්යක්ෂවරයා වන ඇඩ්ලි කියන කෙනාගෙත් චිත්රපට බොහෝ දුරට ජනප්රිය වෙනවා. ඒකම තමයි මේ චිත්රපටයට වෙලා තියෙන්නෙත්.
බිකිල් චිත්රපටයේ කතාව පාපන්දු ක්රීඩාව සමඟ බැදුණු එකක්. ගමේ අයට ඒකට අවස්ථාව දේශපාලනයෙන් ලැබෙන්නේ නෑ. මේ අරගලයත් එක්ක ලස්සන කතාවක් මේ බිකිල් චිත්රපටයේ කියවෙනවා. ඒක නිසා තරුණ තරුණියෝ විශාල වශයෙන් මේ චිත්රපටය බලන්න එනවා.”
චිත්රපටය නිසා ලැබෙන ආදායම ගැන විමසූ විට කළමනාකාරවරයා සිනාසුණා මිස කිසිවක් ප්රකාශ කළේ නැත. තවත් දින සීයකට වඩා මේ චිත්රපටය නොගැලවී ඉදිරියට ප්රදර්ශනය වන ආකාරයේ ඉඟි ගණනාවක්ම සිනමා ශාලාව තුළදී දැක ගන්නට ලැබිණි.
යාපනයේදී මෙන් නොව වවුනියාවේදී මේ බිකිල් චිත්රපටයේ මංගල දර්ශනය ආරම්භ වන විටම සිනමා ලෝලියෝ ඔවුන්ගේ වියදමින් දහස් ගණනක් රතිඤ්ඤා දල්වා ඔල්වරසන් දෙමින් චිත්රපටය නැරඹූහ. සිනමා ශාලාව අසලින් ගමන් කරන විට මහපාරේ සිට සිනමා ශාලාව දක්වාම පිපිරී ගිය රතිඤ්ඤාවල කඩදාසි කැබලි දක්නට ලැබිණි. රතිඤ්ඤා නිසා අවට පරිසරයට එකතු වූ වෙඩි බෙහෙත්වල ගන්ධයද පැය ගණනාවක් ඒ අන්දමටම පැවතිණි.
එළියට පැමිණි අපි ඊළග දර්ශන වාරයට ප්රවේශ පත් මිලට ගැනීමට රැස් කකා සිටි අය සමඟ කතා කළෙමු. එතැන සිටි බොහෝ දෙනෙක් උදෑසන දහයේ දර්ශනයේත් දහවල් එකයි තිහේ දර්ශනයේත් ප්රවේශ පත් ලබාගැනීමට නොහැකි වූවෝ වූහ. ඔවුහු ඊළඟට සවස හතරයි තිහේ දර්ශනය හෝ නැරඹීමේ අපේක්ෂාවෙන් රැඳී උන්හ.
ඔවුන් කියා සිටියේ කෙසේ හෝ චිත්රපටය බැලීමෙන් තොරව ආපසු නොයන බවය.
“මේ දීපවාලී දවස්වල පවුලේ අයත් එක්ක මේ චිත්රපටය බලන්න ආවා. ටිකට් නැති නිසා බලන්න බැරි වුණා. හුඟාක් අය ආපහු හැරිලා ගියා. ඒත් අපි ආවේ මේක හොඳයි කියලා බලන්නනේ. ඉතින් කොහොම හරි අද මේක බලලා තමයි ගෙදර යන්නේ. අද මේක බැලුවේ නැති නම් ආයෙ බලන්න වෙන්නේ නෑ. එකක් මේ අතේ තියෙන සල්ලි ටික ඉවර වෙනවා. අනෙක නිදහස් දවසක් ලැබෙන්නේ නෑ.” අයෙක් කීවේය.
“අපි එදා වේල හම්බ කරගෙන කන මිනිස්සුනේ. මෙහෙම දවසකටවත් පවුල ළමයි එක්ක චිත්රපටියක් බලන්න ඕනේ. මම පවුලයි ළමයිනුයි දවල්ට මොනවා හරි කාලා එන්න කියලා යැව්වා. මම පෝලිමේ ඉන්නවා. ඒ අය ආවට පස්සේ මමත් ගිහින් මොනවා හරි කාලා එනවා. ඊට පස්සේ කොහොම හරි මේ චිත්රපටිය බලලා ගෙදර යනවා.”
බිකිල් චිත්රපටයේ උණුසුම කොතෙක්දැයි කිවහොත් දිනකට දර්ශන වාර හයක් පැවැත්වීමට කළමනාකාරිත්වයට සිදු වී තිබේ. මධ්යම රාත්රියේ දොළහයි තිහටද එක් දර්ශන වාරයක් ක්රියාත්මක වෙයි. යාපනයේ ජන ජීවිතය වෙනස් වී ඇත්තේ ඒ ආකාරයටය. එහෙත් ඒ සංස්කෘතික වෙනස් වීම අපට ආගන්තුක වන තරමටම සංකීර්ණය.