නිමිත්ත
ගාලු පුරේ මහගෙදර පදිංචිව සිටින මල්ලි,
ගමේ සිට වන්දනා නඩයක් අනුරාධපුර බලා
යන හෙයින් අතරමඟින් ගන්න බඩු මල්ලක්
එවන්න දැයි කුරුණෑගල සිටින
අක්කාගෙන් විමසයි.
පොල් මට එවන්නෙපා
හාල් මට එවන්නෙපා
උඹට පුළුවන් නම් මල්ලියේ,
අපිවත් ළඟ තියන්
තාලයට කවි කියා
දහදිය කඳුළු මතින්
පොළව එක්ක ම ඔට්ටු වූ
රත්තරන් ඇස් හතර
ඇති තරම් බලා ගන්න
හැකි නම් ඒ බස් එකේ නංවා එවාපන් …..
මොටද මට ගම්මිරිස්, ගොරකා
කඩෙන් මට ගන්න හැකි
උඹටත් වියදම් සැරයි
ගම්මිරිස්, ගොරකා උඹ සල්ලි කර ගනින්
යල මහ බල බලා
පොළව එක්කම නැහුන
රැලි ගැහුණ අත් හතර
අල්ලා සිඹින්නට
හැකි නම් බස් එකේ නංවා එවාපන් ….
මැංගුස්, ඩොංගා, රඹුටන් වාරේ නේද
පොඩි පැටවුන් එක්ක එන්නමයි මගේ හිත
ඒත් කෝම අර පන්ති මේ පන්ති
අයියටත් නෑ වැඩ නිමක්
කිවුවත් වගේම පුංචි උන්ට බලාගන්නටත් එක්කලා
ඩොංගා මල්ලක්, රඹුටන් මල්ලක් ඇහැක් නම් එවාපන්…
මාමා එවලා කියාලා උන් කාවි ආසාවෙන්
අහල පහල අයත් ඉන්න එකේ
අම්මවයි තාත්තවයි බස් එකට නග්ගපන්
මන් පරිස්සමින් බස්ස ගන්නම්….
නන්දිකා හේමාලි ලියනගමගේ
– කුරුණෑගල
තනි – නොතනි
වත්ත පුරා සුවඳ විදා මල් හිනැහෙනවා
ඇරුණලු තැන් හෙමිහිට පැල තුළට එබෙනවා
මලින් මලට සමනල කැළ රහස් තියනවා
සිහිල් සුළං රැළි අවුදින් මුහුණ සිඹිනවා…
කොහෙදෝ ඈතකින් අමුතු හඬක් ඇසෙනවා
“කාත් කවුරුවත් නැද්දැයි” තතු විමසනවා
කුරුලු කුලුනේ සියොතුන් බත් ඇට ඇහිදිනවා
සුදු පූසිය ඒ ළඟ භාවනා කරනවා
කුරුමානම් අල්ලන වග මසිත දන්නවා
පොඩි තරවටුවක් කරලා ඉවත යවනවා
දුර ඈතින් යළි අර හඬ මතු වී එනවා
කවුරුවත්ම නැති පාටයි තීරණ දෙනවා
තවත් කවුරුවත් මොකටද මේ ඉන්නා පිරිස් මදිද
විපරම් කර වටපිට මම පිළිතුරු දෙනවා
ඇල්පිටිය, චන්ද්‍රා රෝහිණී කැටිපෙආරච්චි
ඒ භූමිකා සදාකාලිකය
සරා සඳ විය කවි නළු නාටක අඹරේ
විහිද වූ සොමි කිරණ ප්‍රේක්ෂක හද සැනසුමේ
“මළගිය ඇත්තෝ” ඔවුනගේ “අවුරුදු දා”
රමණීය බසකින් ජීවිතේ සුඛ දුක්ඛ කියාදී
“නෝ – කබුකි” – සන්නිද නාඩගම් හඬ නළුවද
ආභාසයක් වී ‘මනමේ’ ‘සිංහබා’ දෘශ්‍ය කාව්‍යයේ
අදියුරුව නාටකේ – ලිවි සැරියේ නිර්මාණ රතියෙන්
චරිත ද සිද්ධි ද අදත් ලෝ රඟ මඬලේ භූමිකා
නන්දසිරි හෙට්ටිආරච්චි – ඌරුගමුව
ඒ මගේ නිවහන..
ඔබේ ගිම්හාන නිවහන ඉදිරිපස
කුඩා කඳුගැටය මත
නූස් තුරු ගොල්ලෙන් වැසුණු
මගේ පොඩි නිවහන
ඇති බව ඔබ දන්නවාද..
ඒ මගේ නිවහන
ගිම්හානය, වසන්තය
හේමන්තය මෙන්ම
හිම මිදෙන සිසිරයේද
මා නිවස්නා තැන එතැනය..
ඉඳහිට ගිම්හාන රාත්‍රියක
ඔබේ ගිම්හාන නිවහනේ
පහන් දැල්වී තිබෙනු දකිමි…
සතුටු සාද හඬ ඇසේ…
එවිට මගේ කවුළුවෙන් එන
සුළඟ ගෙන එන මසවුළු සුවඳ
සාදයේ රසවත් බව
මට කොඳුරා කියයි..
මගේ කුස පිරෙයි
සිත පිරෙයි
තනි මැකෙයි…
ගිම්හානයේ අග
තුරු පත් විසිතුරු පෑ ගනී
කහ පෑ, රතු පෑ පත්
එකින් එක බිම පතිත වෙයි..
ඇඟ කිලිපොළා යන සීත නළ රැලි
සිසිරයේ පණිවුඩය ගෙන එයි..
තුරු වදුල නිරුවත් වූ පසු
මගේ නිවහන ඔබට පෙනේද…
එවිට ඔබ ගිම්හාන නිවහනට එන්නේ නැත..
වැසූ දොර කවුළු
මසිත හිස් කරයි
තනි දැනෙයි..
සිසිරය ගැඹුරු වෙයි..
මා අවට සීතයෙන් මිදෙයි
ඇතුළත ද එසේමය..
මේ සීතලෙන් නොමිදෙන
හිරු දිලෙන උණුසුම් දෙසක
ඔබට තවත් නිවහනක් ඇතිද..
ඔබ එහි උණුසුම් ව
ඇතැයි සිතෙන විට..
මසිතද උණුසුම් වෙයි..
ඔබේ පාළු ගිම්හාන නිවහන
සීතලෙන් ගල් ගැසී
මදෙස බලමින් සිනාසෙයි..
කුමුදිනී වේලාරත්න
අම්මටත් වැරදුණා
දොරකඩ රෝස පඳුරේ මල් කැඩූ දින
අම්මා හිනැහුණා මල්ලිව වඩාගෙන
තැළුවම සිනිඳු පෙති ඒ අත බෙදාගෙන
මට සැරවුණා “කොල්ලොනෙ බං” කියාගෙන
සිරවී ගෙයි ම මා දැඩි විය ගෙන අබිමන්
මල්ලී මව් හිසින් වැඩි කරඬුව උතුමන්
පුත් බෝසතුන්ටත් ලැබුණ ම ලොව අවමන්
දෑතට නොපෑ වේවැල හෙළුවෙය සුසුමන්
පෙති සුදු සුවඳ මල් මිටකට නෙළාගෙන
මල්ලිට සෙත් පතයි පැන් කළ පුරෝගෙන
ඉරටත් කලින් කඳුළින් බත උයාගෙන
අම්මා දුවයි වැලිකඩ ඇහැ තෙමාගෙන
චන්ද්‍ර නිශ්ශංක හපුආරච්චි – රත්නපුර
මගේ ජීවිතය
විසල් මැදුරු සුවිසල් මන්දිර නැතුවාට මොකෝ
කෝටි ගණන් මුදලුත් නැතුවාට මොකෝ
ලොකු ලොකු වාහනත් නැතුවා කියලා මොකෝ
පින්වත් පුතුන් දෙදෙනා මෙතැනෙනේ සුදෝ
පැත්තට ඇලවෙලා පොළවෙත් ඉරි තළලා
ලෑලිත් ගැලවිලා ඒ අතරින් හිලුත් පෑදිලා
වහලත් හිල්වෙලා වැහිවතුරත් ගෙට වැටිලා
ජීවත් කළේ මම දරුවන් කොහොමද කියපල්ලා
සල්ලිවලට කවුරුද ආසා නොකරන්නේ
කළ හොඳට කවුරුද ගුණ සුවඳ පතුරන්නේ
සිදුවූ දෙයට ආපස්සට නොබලන්නේ
දරු දෙදෙනා දෙස බලා මම අද සැනසෙන්නේ
පුෂ්පා නාලනී පීරිස් – පානදුර
ඒ හැටි
සඳ නැඟුණම
අහස් ගැබට
තරු අඬන්නෙ නෑ
මල් හැලුණම
ගෙඩි වැටුණම
ගහ අඩන්නේ නෑ
ගොඩ ගැලුවම
ගම් යට කර
ගඟ අඬන්නේ නෑ
දොර වැඩියම
කුරුලු පැටව්
උන් අඬන්නෙ නෑ
මං මැරුණම
නුඹ ඇඬුවට
මං අඬන්නේ නෑ
දයා හේවාගම – අනුරාධපුර
