කවි සිළුමිණ

කිරි පුසුඹ

දහක් පැතු­මන් පතා
සිහින සිතු­විලි දරා
සිටියෙ නුඹ එන­තුරා
ඇඟිලි ගනි­මින් මෙදා
සුදෝ­සුදු වත පුරා
සුමුදු හස­රැල් නඟා
කොයිබ සිට ආවදෝ
නුඹේ මවුතුරු ලටා
සුමුදු සියු­මැලි වතට
මගේ මුව ළංක­රන්
පුද­න්නට හාදු­වක්
තවම ලෝබයි පුතා
දිලෙන මුව සිරි බලා
ගයමි කවි පද ගොතා
ඇසෙන ගී තාල­යට
හුරු වෙයන් මගෙ පුතා
තිලෝ­ගුරු සමි­ඳුනේ
සීව­රම් දෙවි­ඳුනේ
නිතිනි රැක­දෙනු මැනේ
මයෙ පුංචි මුණු­බුරා

චන්ද්‍රා රෝහිණී
කැටි­යෙ­ආ­රච්චි – ඇල්පි­ටිය

රිළ­වුනේ

ගලේ කඳු පාමු­ලයි අපේ නිජ­බිම වුණේ
ඇළ දොළේ දිය බිඳයි ගතේ සිසි­ලස වුණේ
කුසට අහ­රක් ලෙසට වගා­වට සිත් වුණේ
වැළලු බිජු දලු දමා දිනෙන් දින මතු වුණේ
රිවි කිරණ ගහ වැලේ අතු­ප­තර රැඳෙන්නේ
මල් පිපී බිඟුන් රැළ ඒ අතර සරන්නේ
නෙත ගැටෙන විට එදෙස සිත සතුට ලබන්නේ
නිසි පරිදි දිය, පොහොර වගා බිම හෙළන්නේ
දොර, ජනෙල් අම­ත­කව හැර තිබූ සැණෙ­කිනේ
පැන ඇවිත් ගේ තුළට හැලි වළං පෙර­ළුවේ
හෙරළි, දෙල්, පල­තුරු ද ගහ වැලේ නැති වුණේ
අපට මෙත­රම් දුකක් දෙන්නේ ඇයි? රිළ­වුනේ

බඹ­රැන්දේ ජගත් පත්ම­සු­රිය

සිංහල කිරි­ල්ලි­යගේ ලිය­මන

වස­රට වරක් දැක­ගත හැකි පිය පතර
හැම­විට පැහැ­ර­ගෙන ගියෙ මගෙ හිත අඹර
යළි එන බව කියා දුර ගිය­මුත් දිවුර
ඔබ දුන් කුරුලු පැටියා අප පෙම සමර
හිම­රට සීත­ලෙන් තටු හැකි­ළෙද සුදට
අප පෙම් වසත් කල මගෙ ළඟ විය රුවට
අව්වැසි සම ව විඳ අතු අග ඉඳි පැයට
ලද සුව මිහිරි මත­කය විඳ­ගමි ළයට
සිංහල කිරි­ල්ලිට නැති රට යන පිරිය
දෙන්නෙමි අපෙ පුතුට එහි වසනා දිරිය
දැන් මට ළඟ ය ඔබෙ මුහු­ණෙහි රැඳි සිරිය
දන්නෙමි දුර සෙනේ යළි එන දින හරිය

චන්ද්‍ර නිශ්ශංක හපු­ආ­රච්චි – රත්න­පුර

සුදු තරු කැට

කොළ රෙද්දක් පොරවා ගත්
සුදු තරු කැට දිදු­ලන රුව
රාත්‍රියේ මගෙ දෑසට
රස­ඳු­න­කිය ඇගෙ තරු කැට
තරු­පති වට තරු කැට මෙන්
පද්මයො වට බිඟු කැල මෙන්
ගස වට කර මල් පිපිලා
මුළු ලෝකෙම හැඩ කරලා
පිනි කැට මුතු ඇට
සිඹ ගෙන වික­සිත වන
සුදු තරු කැට දිදු­ලන විට
මගෙ දෑසට රස­ඳු­න­කිය
රෑ අඹරේ සුදු තරු කැට
පියා­ඹලා මගෙ මිදු­ලට
අපෙ වත්තේ හිම වැටිලා
සීත­ල­යෙන් ගල් ගැහිලා

අකීෆ් අහ­මඩ්
– කුරු­ණෑ­ගල

ආදර කත­න්දර

උදෑ­සන හැම­දාම ගෙමි­දුලේ පුරා­වට
වැඩෙන වල්පැළ හෙමින් ගල­වනා වෙලා­වට
කිරි­ල්ලක් ඇවිල්ලා අඹ ගහේ අත්ත­කට
ගීත­යක් ගය­නවා මියුරු රස තාලෙ­කට
කුරුලු බස තෝරන්න කොහො­ම­වත් බැහැනෙ මට
හැම­දාම ඇයි එන්නෙ ගීත­යක් ගය­න්නට
උඹෙ හිතේ ඇති සතුට තියෙ­න­වද අස­න්නට
කවු­රු­වත් නැද්ද පිළි­තුරු දුන්නෙ තවම රස ගීත­යට
ආදරේ හඳු­නනා රස හදක් තියෙ­නවා
ආදරේ පව­සන්න රස­ව­තෙක් ඉන්නවා
දෙන්නාම එක්වෙලා ආදරේ මව­නවා
උඹල දෙන්නට මිහිරි නව ලොවක් තැනෙ­නවා

කුසුමා වර්ණ­සූ­රිය

සාද­යක ඇර­ඹුම

වයින්, ජින්, විස්කි සම­ඟින්
ගත වුණත් දිගු කාල­යක්…
ඒ අතර තිබුණා
කිය­න්නම නොතේ­රෙන
මොකක්දෝ අඩු­වක්…..
අහ­ම්බෙන් අද හමු­වුණා මට
නුඹේ ඇස් ඇති දිය­ණි­යක්…
ඒක…
අපේ නග­රෙම බාලි­කා­වක්…
දන්න­වද සොඳු­රිය…
එසැ­ණින්ම කිය­වුණා මට
“නුඹ හා ගෙවු මත­කය තරම්
තව කොහිද මීවි­තක් ?”

ස්වර්ණ­මාලී සත්සරා
හෙට්ටි­ආ­රච්චි

ඉසි කෝ මන්

දුරු කළ පරුස රොස් නින්දා උප­හාස
නොබ­ණින පිසුණු බස් මුසවා අප­හාස
කළ­ගුණ විරල හිස් දන හා සහ­වාස
නැත සඝ ගණට දොස් සඳහා අව­කාස
පිළි­කෙව් කරන පව­දැමු දුසි­රිත ඉවත
ගුණ­දම් රකින සඳ­හම් පතු­රන දසත
කෙලෙ­සුන් තවන ගුණ­යෙන් නොවැ­ටෙන පහත
නම­දිමි නිවුන සඟ පර­පුර බැඳ දොහොත
විළි­බිය දෙකින් සැඩ දැඩි බව හැර දැමුව
ඉසි කෝ මාන වැනි සියො­ළඟ ගිනි නිමුව
වර­දට පළි­නො­ගෙන හද දහ­මින් තෙමුව
දත යුතු මග නොමඟ බොදු සඟ­ගණ හමුව

ධම්මික ජය­රං­ජන්

ලොකු හාමු­දු­රු­වනේ

මගෙ අම්මා එයාගෙ ‘පොඩි පුතා’
කොයි වගේ කෙනෙක් දැයි
හරි හැටි දැනන් හිටියා
අප්ප­ච්චිත් ඒ වගේ­මයි
ඒත් … ඒ දෙන්නම දැන් නැහැ
ඊට පස්සෙ ..
අපේ ගමේ පන්සලේ
ලොකු හාමු­දු­රුවෝ වෙච්චි
කහ පාට සිවු­රට කව­ම­දා­වත්
නිගරු නොකළ ඔබ වහ­න්සෙත්
මං කවු­දැයි දැනන් හිටියා
අනේ දැන් ඉතින්….
ඔබ වහ­න්සෙත් හිටි ගමන්
නිවන් දොරට වැඩි හින්දා
මං ගැන දන්න කෙනෙක්
ඩිංග­ක්වත් ඉන්නව නම්
මට හිතෙන්නෙ ඒ මං විත­ර­මයි
ඇත්ත­මයි ලොකු හාමු­දු­රු­වනේ….

චන්ද්‍රා වාකිස්ට

අනු­ර­තියේ නිමල රුව

අව­පස කළු­වර අළු­කර පොබකර
හද කිල පෑළ දොරින් ගිම්පැන
වසත් කල යළි දොරට වැඩ සරසා
ඇහැළ මලේ සෝබන දවටා
නෙතු අබි­යස නව සඳක් පායලා
දන්න­වාද සඳ ඔබ…..
නෙක දුක් සෝ සුසුම් උසු­ල­මින්
හද මැඳුරේ ඇතුළේ බීත පුරා
හුද­ක­ලාවේ මිලි­නව අව­පැ­හැව තිබූ
අනු­ර­තියේ නිමල රුව
යළි අළු ගසා පණ ගැහි
හද ඇතුළු මැඳුර බිත පුරා
නෙක සෝම­නින් හැඟු­මින්
ඔප නැඟී ඇති බව
සඳ නුඹේ නමින්…

චමින්ද බණ්ඩාර පිය­සේ­කර
– යට­වර