ජාලි මවක දරුවන් ඇතිදැඩි කිරීමට හොඳම ක්‍රමය ගැන කාන්තාවකට උපදෙස් දුන්නාය.
“මිනිස් අම්මේ ඔයා හොඳින්ද..?” රාජාලියා ඇහුවා.
පුදුමයට පත් වූ කාන්තාව ඒ දෙස බලා සිටියාය.
“මට බයයි. මගේ දරුවා ඉපදෙන්න ළඟයි… මට ගොඩක් සැකයි. මට එයාට හොඳම දේ දෙන්න ඕනේ… මට එයාගේ ජීවිතය පහසු සහ ලස්සන වෙන්න ඕනේ… නමුත් මම එයාව හදාවඩා ගන්නේ කොහොමද කියලා මම දන්නේ කොහොමද..?”
රාජාලියා කාන්තාව නිරීක්ෂණය කර ඇය අසල වාඩි විය.
“දරුවකු ඇතිදැඩි කිරීම පහසු නැත. මගේ රාජාලි පැටවුන් බිහි වූ විට, කූඩුව පිහාටු සහ සිනිඳු තණකොළවලින් පිරී ඇත. ඔවුන්ට විවේක ගත හැකි ස්ථානයක් ඇත… ඔවුන්ට ආරක්ෂිත බවක් දැනේ. නමුත් ඔවුන් තමන්වම ආරක්ෂා කර ගැනීමට ඉගෙන ගන්නා කාලය පැමිණි විට, මම ඒ සියල්ල ඉවත් කරමි. අන්තිමට කූඩුවේ ඇත්තේ කටු පමණි. කාන්තාව ව්‍යාකූල වූවාය.
“කටු…? ඒ ඇයි?” ඇය ඇසුවාය.
රාජාලියා ඇය දෙස බැරෑරුම් ලෙස බැලුවේය. “කටු නිසා අපහසුතාවක් ඇති වන නිසා. ඒ අපහසුව අත්‍යවශ්‍යයි. රාජාලි පැටවුන්, ඒ කටු නිසා තමන්ට ජීවත්වීමට හොඳ තැනක් සොයයි. සැනසීම ඔවුන්ට කිසිවක් උගන්වන්නේ නැත.”
කාන්තාව රාජාලියාගේ වචන ගැන කල්පනා කළ නමුත් ඇයට සැකයක් ඇති විය.
“ඔවුන් වැඩුණු විට ඔබ කරන්නේ කුමක්ද..?” ඇය විමසුවේ කුතුහලයෙනි.
රාජාලියා පිළිතුරු දුන්නේය.
“මම ඔවුන්ව අහසට විසි කරනවා. මුලදී ඔවුන් වැටෙන්නේ සුළඟ ඔවුන්ව අබිබවා යන නිසා, නමුත් මම ඔවුන් අල්ලා ගන්නවා. මම ඔවුන් මගේ ‘තලවලින්’ ඔසවා නැවත විසි කරනවා. ඒ ඔවුන් තනිවම පියාසර කිරීමට ඉගෙන ගන්නාතුරු. ඔබ දන්නවාද මම ඊළඟට කරන්නේ කුමක්ද කියා? මම ඔවුන්ට යන්න දෙනවා. මම ඔවුන්ට තවදුරටත් උදව් කරන්නේ නැහැ.”
ගැහැනිය රාජාලියා දෙස බැලුවාය,
“මම මගේ පැටවුනට මගෙන් යැපීමට ඉඩ නොදෙමි,” රාජාලියා කීවේය. මගේ දරුවන් ‘පියාසර’ කිරීමට ඉගෙනගත යුතුයි. ඔවුන් තනිවම ශක්තිමත් වීමට ඉගෙනගත යුතුය. ජීවිතය යනු ඔවුන්ව මෘදු, ආරක්ෂිත කූඩුවක තබා ගැනීමම නොවේ.
මම ඔවුන් ඕනෑවට වඩා ආරක්ෂා කරන්නේ නම් හෝ මම ඔවුන් සදහටම මගේ කැදැල්ල තුළ තබා ගත්තොත්, මම ඔවුන්ට ඔවුන්ගේ මාර්ගය තෝරා ගැනීමට අවහිර කරන්නෙමි. එසේ විය යුතු නැත. ඔවුන් ඔවුන්ගේම මාර්ගයක් සොයා ගත යුතුය.
රාජාලියා දෙස බලා සිටි කාන්තාව ගැඹුරු හුස්මක් ගත්තාය.
“ඉතින්, මම මගේ දරුවාට ටිකක් දුක් විඳීමට ඉඩ දිය යුතු ද…?” ඇය තරමක් බියෙන් ඇසුවාය.
රාජාලියා හිස වැනුවා.
“එය දුක් විඳීම නොවේ, එය ඉගෙනීමයි. එය ඔබ රිදවිය හැකි වුවද ඔබට කළ හැකි හොඳම දෙය නම් ඔහුට ශක්තිමත් වීමට ඉගැන්වීමයි. ඔහු වළක්වන්න එපා, ඔහු නිතරම සුරතල් කරන්නත් එපා, ඔහු ‘පියාසර’ කරවන්න.” රාජාලියා කීවේය.
කාන්තාව හිස වනමින්, රාජාලියා දෙස බොහෝ වේලාවක් බලා සිටියාය, පසුව, සිනහවකින්, රාජාලියාට සමු දුන්නාය.
“ස්තූතියි, රාජාලියා “ඇය ඈතට යන විට රහසින් පැවසුවාය.”ඔබේ උපදෙස් ඉතා අගනේය.”‘ඇය කීවාය.
කාන්තාව තම දරුවාට අවශ්‍ය මවක වීමට අධිෂ්ඨාන කරගෙන ඇගේ මාවතේ ගමන් කළාය. දැන් ඇය ස්ථිර, නිර්භීත මෙන්ම තමාගේ දරුවාට නිදහසේ මෙන්ම දරුවාගේ ගමන් මඟ තෝරා ගැනීමට ඉඩ දෙන මවකි.
ඔබේ දරුවා ඉහළට යාමට ඔබට අවශ්‍ය නම්… ඔහු වෙනුවෙන් සෑම දෙයක්ම නොකරන්න. දරුවා සැනසිල්ලේ ‘කූඩුවක’ තබා නොගන්න. රාජාලීන් තම පැටවුන් කූඩුවෙන් ඉවතට තල්ලු කරයි, ‘කටුවලට’ මුහුණදීමට ඔවුන්ට ඉඩ දෙයි, මන්ද ඔවුන් පියාසර කිරීමට ඉගෙන ගන්නා එකම ක්‍රමය එය බැවිනි.
දරුවන් වැටෙනවා දැකීමට බිය නොවන්න. රාජාලියා මෙන් ඔබ ඔවුන් ඔසවන්නට එහි සිටිනු ඇත. නමුත් සදහටම ඔබේ පියාපත් යට තබා නොගන්න.
ඔවුන්ට සුළඟට මුහුණදීමට ඉඩ දෙන්න. ඔවුන්ට ශක්තිමත් වීමට, ඉගෙන ගැනීමට ඉඩ දෙන්න. සැබෑ ආදරය සෑම දෙයකින්ම ඔවුන් ආරක්ෂා කිරීම නොවේ. එය ඔවුන්ට වැටීමට ඉඩ දීමෙන් වුවද පියාසර කිරීමට ඔවුන්ට උගන්වයි. ඔවුන් ක්‍රියාවලියේදී පැකිලී ගියත් ඔවුන්ට ඔවුන්ගේ මාර්ගය සොයා ගැනීමට ඉඩ දෙන්න.
